ตอนที่ 2
ที่ครู..สาลี่..!! เอามือ..โป๊ะ..โป๊ะ..หัวพลางพูด.."เอ็งน่ะ..!! มือไม้อ่อน..เอาเรื่อง..เอาการ
เหมือนกัน..นะนี่..!!..จำนงค์.." อ้าว..แว๊ว..แว๊ว..แว๊ว..ววว..!! อ๋อ..ครูสาลี่เค้า..ไม่เคยเรียกชื่อ..
เด็กนักเรียนเลย..ซักคน..เรียกแต่ชื่อพ่อ..ของนักเรียน..ท้างง้าน..!! สมัยก่อน..ป๋ม..ค่อนข้างเคือง
ตะหงิด..ตะหงิด..อยู่..เหมือนกัน..ถึงขนาดแอบลงขัน..จ้างเพื่อนๆ ห้องอื่นที่อยู่บ้านใกล้ๆ..ครูสาลี่
ให้ไปสืบชื่อ..พ่อครู..!! บาป..จิง..จิง..ตู..!! แต่มาถึงสมัยนี้..ป๋ม..ซาบซึ้งเป็นอย่างมาก..กับคำว่าครู
การที่..ครูสาลี่..สามารถเรียกชื่อ..พ่อ..ของเด็กนักเรียนได้..และได้ครบทุกคน..นั้น..!! มันลึกซึ้งมาก
ลึกซึ้ง..จนสุดบรรยาย..!! นั่นหมายถึง..ความผูกพัน..!!
มือไม้อ่อนในที่นี้ คือ..ความคล่อง (คล้ายๆ..กับ คำว่าสภาพคล่อง..ในสมัยนี้..แหละมั้ง..)..
คล่องในเส้นสาย..ที่กรีดก้อนถ่านหุงข้าว..ลงบนกำแพงวัด..ถ้าเขียนทุกวัน..ทุกวัน..มือไม้จะอ่อน..
สังเกตุได้จาก..โดนพระด่า..!! ยิ่งโดนพระด่ามากเท่าไหร่..มือไม้ก็ยิ่งอ่อนมากขึ้นเท่านั้น..!! เปรียบ
เสมือนชั่วโมงบินของ..กัปตันเรือบิน..(คือ..เครื่องบินนั่นแหละ..คนบ้านนอกอย่าง..ป๋ม..เรียกเรือบิน)
หรือ..เชฟ..ในโรงแรมหรู..!! ฉัน..นั้น..!!
หรือ..เชฟ..ในโรงแรมหรู..!! ฉัน..นั้น..!!
ปล. รูปภาพ..ใช้แทนชั่วคราว..กร๊าบ..บบบ..!! (ต้นฉบับภาพประกอบย้ายตอนหนีน้ำยังหาไม่เจอ..)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น